محمد علی بهمنی

خوش به حال من و دریا و غروب و خورشید

و چه بی‎ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته‎ای جنس همان رشته که بر گردن توست

چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید

نه کف و ماسه، که نایاب‎ترین مرجان‎ها

تپش تب‎زدۀ نبض مرا می‎فهمید

آسمان روشنی‎اش را همه بر چشم تو داد

مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازۀ هم سهم ز دریا بردیم

هیچ‎کس مثل تو و من به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد

ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

من که حتی پی پژواک خودم می‎گردم

آخرین زمزمه‎ام را همه ی شهر شنید